Herbata indyjska i herbata cejlońska

Indyjskie czarne herbaty dzieli się na dwie grupy, pólnocnoindyjskie i południowoindyjskie. Główną masę herbat północnych Indii stanowią herbaty asamskie. Najlepsze herbaty asamskie produkuje się w Górnym Asamie, podczas gdy Środkowy Asam daje herbaty średniego gatunku, a Dolny – niskiego. W innym dużym rejonie północnych Indii — Bengalu uprawia się również asamską odmianę herbaty, w okręgu Duars i Terai, przy czym w pierwszym z nich produkuje się herbatę niskiej jakości, co jest związane ze stosowaną bardzo uproszczoną technologią. Odwrotnie, w trzecim rejonie Zachodniego Bengalu (Darjeelingu) na wysokości powyżej 2000 m nad poziomem morza, rośnie chińska odmiana herbaty — najlepsza w Indiach, a być może jeden z najlepszych gatunków czarnej herbaty na świecie – Darjeeling, odznaczający się miodoworóżanym odcieniem smaku i aromatu, dający intensywny, żywy napar. Najlepszy Darjeeling otrzymuje się ze zbioru majowego, sierpniowego, wrześniowego i październikowego. Lipcowy Darjeeling jest pustawy, pozbawiony pełni smaku, ponieważ w tym miesiącu zwykle padają w Bengalu deszcze, co odbija się na jakości liścia.

W południowych Indiach, z dwóch rejonów: Kerala i Madras, najlepszą herbatę daje rejon Madras, gdzie także uprawia się odmianę asamską. Jednakże herbaty południowoindyjskie miewają tak ostry smak, że nadaje im to znaną szorstkość smaku i z tego względu najczęściej pije się je z mlekiem. Ogólnie są one średniej jakości. Wyjątek stanowi tu rejon gór Nilgiri (stan Madras), w którym plantacje położone są powyżej 1800 m nad poziomem morza. Wyższe gatunki herbaty Nilgiri przygotowuje się z liści pochodzących ze zbiorów grudniowych, styczniowych i lutowych, chociaż liście zbiera się przez okrągły rok, a maksymalne zbiory przypadają na marzec — maj. Z wyjątkiem herbaty Darjeeling (herbata liściasta), wszystkie inne herbaty indyjskie są cięte, drobne.

Cejlońskie czarne herbaty mniej różnią się między sobą niż herbaty indyjskie, są bardziej jednorodne dzięki jednorodności warunków klimatycznych na Cejlonie. Tam też najlepsze gatunki herbat otrzymuje się z plantacji wysokogórskich, położonych w centrum masywu górskiego w południowej części wyspy, przy czym tylko ze zbiorów prowadzonych w okresie od czerwca do września. Maksymalne zbiory przypadają na marzec i kwiecień i dają herbatę o nie tak wysokiej jakości.

Wszystkie plantacje położone na wysokości poniżej 600 m nad poziomem morza, a takich jest większość, dają herbatę dość pospolitą, średniej jakości.

Tak więc przy dość wysokich wskaźnikach globalnej produkcji, procent herbat wysokogatunkowych, zarówno w Indiach jak i na Cejlonie, jest stosunkowo niewielki, i herbaty te w głównej mierze idą na eksport.

Herbaty indyjskie i cejlońskie – porównanie

Herbaty indyjskie i cejlońskie odznaczają się trwałością i właściwym dla nich ostrym „herbacianym” smakiem i intensywnym naparem. Przy tym herbaty cejlońskie charakteryzują się piękniejszym naparem i wyraźniejszym aromatem w porównaniu z indyjskimi.