Herbata żółta

Herbaty żółte przygotowuje się je z najmłodszych pędów, głównie z pączków liści herbacianych, dlatego też wszystkie gatunki żółtych herbat (a jest ich jeszcze mniej niż czerwonych) zalicza się wyłącznie do wysokich. Pączki te poddaje się procesowi więdnięcia lub nawet całkowicie się suszy w cieniu lub na słabym słońcu. Z tego powodu żółte herbaty dzieli się na „słoneczne” i „cieniste”, nie dopuszczając przy tym do fermentacji, wykluczając ją jako samodzielny proces, która jednakże przebiega częściowo w czasie zwijania, gdy część związków liścia ulega utlenieniu. Dlatego też źdźbła gotowej żółtej herbaty mają ciemny kolor o zielonawym lub żółtawym odcieniu, szczególnie wyraźnym na wewnętrznej części liścia, gdy jest on słabo zwinięty. Z tego też powodu, kierując się wyglądem zewnętrznym, żółtą herbatę można niekiedy uznać za zieloną wysokiej jakości.

Żółte herbaty są produkowane wyłącznie jako liściaste, o zwykłej (wzdłuż osi liścia) formie zwinięcia, przy czym stopień zwinięcia jest dość słaby. Tak więc pod względem wyglądu zewnętrznego żółta herbata nie wyróżnia się niczym szczególnym. Za to pod względem zapachu i smaku zupełnie nie jest ona podobna ani do jednego, ani drugiego rodzaju herbaty i tu już pomylić jej z zieloną, czerwoną, a tym bardziej czarną herbatą po prostu nie ma możliwości.

Żółta herbata ma niezwykle przyjemny, można powiedzieć pieszczotliwy smak, niezwykle miękki, o ledwo wyczuwalnej cierpkości i zadziwiająco subtelny, najbardziej delikatny aromat. Pod względem miękkości, aksamitności, delikatności i aromatyczności herbata żółta nie ma sobie równej. O ile herbaty czerwone mają silny aromat, który wyraźnie pozostaje w pamięci, do tego stopnia, że można go wspominać i jakby odczuwać również następnego dnia, to aromat herbat żółtych ma inną właściwość – nieuchwytność. Odczuwa się go i cieszy się nim tylko podczas picia herbaty, jednak gdy tylko przestaje się pić, aromat ginie bez śladu, tak że trudno jest zrozumieć, czy odczuwało się go w rzeczywistości, czy też to się nam tylko przyśniło. Ten osobliwy smakowy miraż jest jedną ze zdumiewających osobliwości żółtych herbat.

Drugą, ważną cechą szczególną jest to, że herbaty żółte są bardzo mocne, mają znaczny „ładunekpodniecający”, chociaż to absolutnie nie odzwierciedla się w barwie naparu, ogólnie podobnego do słabo zabarwionego, żóltawobursztynowego naparu zielonych herbat, lecz mającego jedną zasadniczą, istotną różnicę. Podczas gdy napar zielonej herbaty odbija się od ścianki porcelanowej filiżanki lub spodka zielonawą lub zielonawożółtą barwą, to napar żółtej herbaty daje odbicie bladoróżowe. Po tej właściwości łatwo jest rozróżnić prawdziwą żółtą herbatę.

Żółte herbaty przyrządza się w Chinach. Podobnie jak i inne chińskie herbaty są one poddawane częściowo sztucznemu aromatyzowaniu. Tym w pewnym stopniu urozmaica się ograniczoną liczbę gatunków żółtych herbat.

W Europie żółte herbaty są prawie nieznane, ponieważ w przeszłości przez dłuższy czas wywóz ich z Chin był zabroniony. W Chinach były one używane na dworze cesarskim, a później przez wyższych dostojników oraz w czasie ceremonii religijnych.

W wyniku słabej znajomości żółtych herbat w innych krajach, poza Chinami, myli się je często z zielonymi herbatami aromatyzowanymi, mechanicznie włączając je do ogólnej kategorii herbat aromatyzowanych, gdy tymczasem herbaty aromatyzowane nie przedstawiają sobą żadnej odrębnej kategorii.

Aromatyzowaniu mogą być poddawane wszystkie rodzaje sypkich herbat. Aromatyzowanie nie zmienia w istocie procesów biochemicznych, określających rodzaj herbaty, odbywa się już po zakończeniu procesu przygotowywania herbaty i stanowi jakby „nadawanie połysku” zupełnie uformowanemu, gotowemu produktowi. Tak więc w wyniku aromatyzowania herbata nie traci charakterystycznych cech swojego rodzaju, a jedynie nabiera jednej dodatkowej właściwości: nowego, silnego, ostro wyrażonego aromatu. Cechę tę zyskuje w drodze czysto mechanicznej, fizycznej, a nie w wyniku zmian biochemicznych w samym liściu herbacianym. Oto dlaczego herbaty aromatyzowane należy rozpatrywać wyłącznie jako uzupełniające gatunki odpowiednich rodzajów herbat, a nie jako przedstawicieli jakiejś szczególnej odmiany herbaty.